“Παναγιώτη, θα καλέσουμε τη φίλη της Στεφανίας στο σπίτι και θα τους φέρεις τα δώρα τους ντυμένος Άγιος Βασίλης”. Ομολογώ πως δεν μου είχε περάσει καν από το μυαλό να κάνω κάτι που για άλλους ίσους είναι δεδομένο. Η ιδέα της συζύγου μου, ωστόσο, μου έκανε… κλικ. Φυσικά, αμέσως δέχτηκα.
Μια ιδέα, που όμως, μοιράστηκε από την αγαπημένη μου σύντροφο και σε μια άλλη φίλη, η οποία έκλεινε τα 60 της χρόνιας και το γιόρταζε στο σπίτι της. Μαζί με την εγγονή της 4-5 ακόμα παιδιά – μεταξύ αυτών κι η δική μου κόρη.
Ετσι, η στολή του Άγιου Βασίλη έκανε ντεμπούτο την Κυριακή. Μετά τη δουλειά, πήγα σπίτι, έβαλα τη στολή, από μέσα ένα μαξιλάρι για να… φουσκώσω, έβαλα τη λευκή γενειάδα και τα μακριά μπουκλωτά μαλλιά. Κάποια υποτυπώδη γυαλιά, παπούτσια μαύρα και απ’ αυτά που δεν συνηθίζω να φοράω για να μη με… μυριστεί η μικρή μου και ξεκίνησα το δρόμο για το σπίτι που ήταν η μάζωξη. Στο δρόμο κάποια 15χρονα φώναξαν “Άγιος Βασίλης”. Από μέσα μου αναρωτήθηκα: “Τόσο καλά έχω ντυθεί;”. Μπορεί και ναι, μπορεί όμως ακόμα και τα παιδιά που είναι καβάλα στην εφηβεία να είχαν ανάγκη από μια στιγμή… μαγείας.
Αφού, λοιπόν, μπήκε στο σπίτι κρατώντας μια τσάντα με δώρα άρχισα να τα μοιράζω τυχαία. Τα παιδιά μετά τα βρήκαν με τη βοήθεια των μεγάλων. Για κάποιον λόγο αποφάσισα να μην μιλάω. Να αφήσει αυτά τα “χοχοχο” και τα “ήσουν καλό παιδί; Ααααα, ήσουν, πάρε ένα δωράκι”. Για κάποιον, επίσης, λόγο σκέφτηκα εκείνη τη στιγμή ότι με το να μη μιλάω δεδομένα δεν θα με καταλάβαινε η κόρη μου και παράλληλα θα δημιουργούσα ένα ακόμα μεγαλύτερο μυστήριο. Εν τω μεταξύ είχα αρχίσει να ζεσταίνομαι και να με… φαγουρίζει η γενειάδα. Ενιωθα μέσα μου κάπως περίεργα, αλλά το ότι τα παιδάκια αυτά είχαν πιστέψει ότι είμαι ο Άγιος Βασίλης – παρόλο που ξέχασα να φορέσω το σκούφο μου – αδρανοποίησε κάθε είδους άλλης σκέψης.
Για να μου ζήτησαν να το ξανακάνω την επόμενη ημέρα, μάλλον τα πήγα καλά! Σ’ ένα πιο… κλειστό κύκλο αυτήν τη φορά. Για την Στεφανία μου και την κολλητή της τη Μαριλένα. Μπαίνοντας αυτήν τη φορά με το σκούφο μου, τα δύο κορίτσια ήθελαν να κάτσω και να φωτογραφηθώ μαζί τους. Αγκαλιάζοντας την κόρη μου, χωρίς να ξέρει εκείνη ποιος κρύβεται πίσω από τη στολή, ένιωθα την καρδούλα της να χτυπάει δυνατά. Πολύ περίεργο. Δεν ήξερα αν θέλω να συγκινηθώ ή να χαρώ με τη χαρά της. Ή κι όλα μαζί! Μάλλον ήταν ένα μείγμα συναισθημάτων.
Όπως και να ‘χει αυτά τα Χριστούγεννα ήταν μαγικά. Μέσα από τη μαγεία που πρόσφερα, ακόμα κι αν δεν το έχω συνειδητοποιήσει στο μάξιμουμ ή τουλάχιστον στο βαθμό που αυτά τα παιδιά το αισθάνθηκαν. Το ότι θα λένε για τις επόμενες μέρες “είδα τον Άγιο Βασίλη”, είναι αυτό που μετράει στην τελική.
