Το 1922, στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο, επιστήμονες μπήκαν σε έναν θάλαμο νοσοκομείου όπου παιδιά σε κώμα και με διαβητική κετοξέωση βρίσκονταν στα τελευταία τους στάδια. Αυτή η στιγμή καταγράφηκε ως μία από τις πιο συγκλονιστικές στην ιατρική ιστορία.
Το δωμάτιο ήταν γεμάτο με γονείς που περίμεναν με απογοήτευση το τέλος των παιδιών τους. Τρεις επιστήμονες, ο γιατρός Φρέντερικ Μπάντινγκ, ο βοηθός εργαστηρίου Τσαρλς Μπεστ και ο βιοχημικός Τζέιμς Κόλιπ, περνούσαν από κρεβάτι σε κρεβάτι, κάνοντας ενέσεις στα παιδιά, χρησιμοποιώντας το πειραματικό φάρμακο, την ινσουλίνη.
Όταν χορηγήθηκε η ένεση στο τελευταίο παιδί, το πρώτο παιδί που είχε πάρει το φάρμακο άρχισε να ξυπνάει. Σταδιακά, το ένα παιδί μετά το άλλο, ανέκτησε τις αισθήσεις του και ξύπνησε από το διαβητικό κώμα. Οι γονείς ξέσπασαν σε χειροκροτήματα και επιφωνήματα χαράς. Το δωμάτιο που κάποτε κυριαρχούσε ο θάνατος, έγινε ξαφνικά τόπος ελπίδας και χαράς.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, οι Φρέντερικ Μπάντινγκ και Τσαρλς Μπεστ, υπό την καθοδήγηση του Σκωτσέζου βιοχημικού Τζών Μακλήοντ στο Πανεπιστήμιο του Τορόντο, ανακάλυψαν την ινσουλίνη. Με τη βοήθεια του Τζέιμς Κόλιπ, καθάρισαν την ινσουλίνη, κάνοντάς την κατάλληλη για τη θεραπεία του διαβήτη.
Για το έργο τους, οι Μπάντινγκ και Μακλήοντ έλαβαν το βραβείο Νόμπελ Ιατρικής το 1923. Ο Τζών Μακλήοντ αναγνωρίστηκε για τη σημαντική του συνεισφορά στην ανακάλυψη και απομόνωση της ινσουλίνης και τιμήθηκε με το βραβείο μαζί με τον Μπάντινγκ.
Με την κάλυψη των κλινικών δοκιμών από τον Τύπο το 1922, η ομάδα του Τορόντο δέχτηκε πλήθος αιτημάτων για ινσουλίνη. Ωστόσο, η παραγωγή της ήταν περιορισμένη, και μόνο λίγοι βαριά πάσχοντες μπορούσαν να συμμετάσχουν στις δοκιμές. Κατά τη διάρκεια της άνοιξης και του καλοκαιριού του 1922, ορισμένα από τα παιδιά με σοβαρό διαβήτη ταξίδεψαν στο Τορόντο για να ενταχθούν στις κλινικές δοκιμές.
Η κλινική διαβητικών του Γενικού Νοσοκομείου του Τορόντο άνοιξε στις 21 Αυγούστου και σύντομα δημιουργήθηκαν κλινικές σε πολλές άλλες πόλεις του Καναδά. Μέχρι τις αρχές του 1923, περισσότεροι από 1000 διαβητικοί νοσηλεύονταν σε 60 κλινικές σε ΗΠΑ και Καναδά.
Ο πεντάχρονος Τέντι Ράιντερ ήταν ένας από τους πρώτους ασθενείς που έλαβαν την ινσουλίνη το καλοκαίρι του 1921 και κατάφερε να ζήσει άλλα 71 χρόνια με τον διαβήτη. Όταν τα νέα για την ανακάλυψη της ινσουλίνης κυκλοφόρησαν το 1922, ο Τέντι είχε φτάσει μόλις τα 26 κιλά και ήταν τόσο αδύναμος που δεν μπορούσε να παίξει ή να περπατήσει μόνος του.
Ο θείος του, γιατρός στο Νοσοκομείο Bellevue της Νέας Υόρκης, ανησυχούσε για την κατάσταση του και τον προειδοποιούσε για τη σοβαρότητα της. Ο Τέντι ταξίδεψε στο Τορόντο με τη μητέρα του και έλαβε την πρώτη του δόση ινσουλίνης στις 10 Ιουλίου 1922. Μέχρι το φθινόπωρο, είχε αναρρώσει και επέστρεψε στην οικογένειά του στο Νιου Τζέρσεϊ.
Ο εξάχρονος Τέντι έγραψε στον Φρέντερικ Μπάντινγκ, λέγοντας πως τώρα ήταν «ένα χοντρό αγόρι» και μπορούσε να σκαρφαλώσει σε δέντρα, δείχνοντας τη θεαματική βελτίωση στην υγεία του.
Διαβάστε ακόμα: Νίκος Κούρκουλος και μπαλέτο: Η ιστορική φωτογραφία που δείχνει ότι ο μεγαλύτερος γόης του ελληνικού
