Μα εγώ ζω στον κόσμο τον δικό μου και εκεί υπάρχεις μόνο εσύ, μωρό μου… Πφφφ! Ποιος μου τρύπησε τη φούσκα και νιώθω σαν να πέφτω; Χάλασαν τα οιστρογόνα μου; Δεν παίρνουν και μπαταρίες! Δεν κάνει κι αυτός τίποτε λάθος για να έχεις να πετάξεις την κατάλληλη στιγμή! Σχεδόν αγγίζει την τελειότητα, το 10 το καλό που λέμε, αλλά από την άλλη εσένα κάτι σου φταίει, κάτι σου ξινίζει και κάτι σου βρομάει! Γιατί φοβάσαι τόσο πολύ να εμπλακείς συναισθηματικά; Τι είναι αυτό που δημιουργεί την απόσταση ενώ ο έρωτας τρέφεται από την απόλυτη εγγύτητα των δύο; Τι είναι αυτό που σε κάνει, ενώ ο ιδανικός άλλος ξεδίπλωσε για σένα τα φύλλα της καρδιάς του, να υπογράφεις σαν σταρ του σινεμά;
Φόβος δέσμευσης ή βαθιά λαχτάρα για ελευθερία;!
Αρκεί να ακούσεις την ερώτηση-φωτιά από τα σαρκώδη κατά τ’ άλλα χείλη του ιδανικού σου άλλου «τι είμαι εγώ για σένα και πού πάει η σχέση μας;!» και τότε στην αναμονή της απάντησής σου, κοιτώντας σε σαν κουτάβι που περιμένει λιχουδιά, νιώθεις μια σταγόνα κρύου ιδρώτα να ξεκινάει από τον σβέρκο και να κατεβαίνει βασανιστικά τη σπονδυλική σου στήλη. Με την όποια περιστασιακή σχέση να μοιάζει για σένα παράδεισος μπροστά στο να βρεθείς δέσμιος στην αγκαλιά, ασφάλεια και θαλπωρή του ιδανικού σου άλλου. Γιατί; Αφού όλα αυτά μοιάζουν στ’ αυτιά μας τόσο ιδανικά και όμορφα. Θαρρείς πως ο καθένας γεννήθηκε για να αποζητά αυτήν τη σιγουριά! Ίσως επειδή οι περιστασιακές σχέσεις οδηγούν στη λύτρωση δημιουργώντας την απόλυτη ψευδαίσθηση της ελευθερίας! Τίποτε δεδομένο και καμία υποχρέωση απέναντι στον ιδανικό άλλο. Η ολοκληρωτική αφοσίωση σε ένα και μόνο πρόσωπο οδηγεί στο αδιέξοδο της καταστροφικής σκέψης της απόλυτης δέσμευσης, του εγκλωβισμού μέσα σε μια σοβαρή σχέση, όπου ασυνείδητα πολλές φορές κάνεις τα αδύνατα δυνατά για να τα χαλάσεις όλα, έτσι ώστε να είσαι ένα βήμα πιο κοντά στη λύτρωση και την απόλυτη ανακούφιση της ψυχής.
Κι όποτε λέω να φύγω είμαι πάλι εδώ
Δεν μπορείς να φύγεις, ωστόσο δεν μπορείς να επιλέξεις να μείνεις κιόλας. «Είναι ο ιδανικός για μένα; Μήπως θα μπορούσα να βρω κάτι καλύτερο;». Αναρωτήσεις που κάνουν το μέσα σου να αντιμάχεται διαρκώς την ολοκληρωτική δέσμευση που «επιβάλλει» μια –όπως έχουμε συνηθίσει να λέμε– σοβαρή σχέση! Γιατί όσο κι αν νομίζεις πως είσαι καλά κλεισμένος στο καβούκι σου και μόνο παίρνεις χωρίς να δίνεις, από φόβο μην αφεθείς ολοκληρωτικά και έρθεις αντιμέτωπος με τα βαθύτερα δικά σου συναισθήματα που μάλλον ούτε εσύ γνωρίζεις, ο χρόνος που έχεις περάσει με τον ιδανικό άλλο μέσα στην περιστασιακή σχέση δεν σου πρόσφερε τίποτε λιγότερο από τα δικά του βαθιά και ειλικρινή συναισθήματα! Τι πήρες όμως εσύ από αυτό; Πόσο γεμάτη νιώθεις που δεν κατάφερες να προσφέρεις τίποτε άλλο στον άλλο πέρα από ανασφάλεια και το αίσθημα μη σιγουριάς ενόψει της εγκατάλειψής του;! Ποιος τελικά βγήκε κερδισμένος απ’ αυτή την ακόμη και περιστασιακή σχέση, όταν δεν κατάφερες τίποτε περισσότερο από την ολοκλήρωσή της, μπαίνοντας ξανά στον φαύλο κύκλο της αναζήτησης της κάθε επόμενης σχέσης, επαναλαμβάνοντας και πάλι το ίδιο μοτίβο;
Η συνειδητοποίηση
Και όλο αυτό δεν ήταν ποτέ ένας αγώνας ανάμεσα στα φύλα για το ποιος θα υπερισχύσει ούτε για το ποιος θα κάνει πρώτος την έξοδο έτσι ώστε να προλάβει να σώσει τον εγωισμό του, αλλά ο δικός σου φόβος ύπαρξης μέσα στην κατά τ’ άλλα πολλά υποσχόμενη σχέση με την απόλυτη πρόθεση του ιδανικού σου άλλου για δέσμευση.
