Παιδί

10 αχώνευτοι τύποι γονιών που όλοι οι δάσκαλοι λατρεύουν… να μισούν

Portrait of a mother picking up her kid from school and talking to the teacher while looking happy – education concepts

Οι περισσότεροι γονείς είναι φανταστικοί, αλλά πάντα υπάρχουν κάποιοι που φέρνουν τους εκπαιδευτικούς σε τέτοιο σημείο, ώστε να ονειρεύονται το επόμενο καλοκαίρι πριν καν ξεκινήσει η σχολική χρονιά.

Γνωρίζοντας στο ευρύτερο φιλικό περιβάλλον εκπαιδευτικούς και με αφορμή μια τυχαία συνάντηση με κάποιους εξ αυτών, ένα από τα πρώτα βράδια του Αυγούστου, πώς το έφερε η κουβέντα κι ενώ είχαν πάνω από μισό μήνα διακοπές πριν την επιστροφή στο σχολικό περιβάλλον, αρχίσαμε μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση, όχι τόσο γύρω από τους μαθητές τους, αλλά από τους… γονείς τους! Ομολογώ πως, αν και μητέρα δύο πρώην μαθητών, δεν είχε περάσει ποτέ από το μυαλό μου, ότι οι γονείς απασχολούμε αν όχι στον ίδιο, πάντως σε μεγάλο βαθμό, τους εκπαιδευτικούς. Ειδικά, στο δημοτικό, η πλάστιγγα δε γέρνει σχεδόν καθόλου.

Όπως μου έλεγαν λοιπόν, κάποιες δασκάλες στην παρέα, στις χρονιές που αναλαμβάνουν νέες τάξεις, πιο πολύ τις ανησυχούν οι γονείς παρά οι μαθητές και μάλιστα παραδέχονται πως το καλύτερο κομμάτι στη θητεία τους είναι οι μαθητές και το χειρότερο, οι κηδεμόνες τους! Φυσικά, δεν άντεξα στον πειρασμό και τους ζήτησα να μου περιγράψουν τους 10 κορυφαίους τύπους γονέων που απεχθάνεται ένας δάσκαλος.

1. Ο γονέας «κουκουβάγια»

Ναι, το παιδί σας είναι ξεχωριστό, αλλά και κάθε άλλος μαθητής στην τάξη. Όχι, το παιδί σας δεν είναι αρκετά ξεχωριστό, ώστε να μη χρειάζεται να κάνει τα μαθήματά του, να είναι στην ώρα του ή να ακολουθεί τις διαδικασίες στην τάξη. Τα παιδιά μας είναι ο κόσμος μας, αλλά οι γονείς πρέπει να είμαστε αρκετά προσγειωμένοι ώστε να αποδεχθούμε ότι οι κανόνες ισχύουν για όλα τα παιδιά, ακόμα και για τα δικά τους. Πρόκειται για τους ίδιους γονείς που είναι πεπεισμένοι ότι ο μικρός τους πολύτιμος θησαυρός δεν μπορεί να κάνει κακό ποτέ!

2. Ο γονέας που τα θέλει όλα χωρίς να κάνει τίποτα

Όλοι οι γονείς θέλουν τα παιδιά τους να τα πηγαίνουν καλύτερα στο σχολείο, αλλά αυτός ο γονέας θέλει υψηλότερους βαθμούς και βελτιωμένα επίπεδα ανάγνωσης, χωρίς να χρειάζεται να κάνει καμία επιπλέον δουλειά. Ενώ τους εξηγούν την ανάγκη να διαβάζουν μαζί με τα παιδιά τους το βράδυ, εξακολουθούν να αναζητούν μια γρήγορη λύση (ή οποιαδήποτε άλλη λύση) όπου δε χρειάζεται να εμπλακούν.

3. Ο γονέας που σε παραβλέπει

Αυτός ο γονιός, όταν έχει κάποιο πρόβλημα σχετικό με το παιδί του στην τάξη, παραλείπει το βήμα της επικοινωνίας με τον δάσκαλο και πηγαίνει κατευθείαν στον διευθυντή του σχολείου. Πέρα από την προσβολή και υποτίμηση ως προς το πρόσωπο του εκπαιδευτικού, του προξενεί απογοήτευση, καθώς με τη στάση του υπονοεί ότι δεν είναι αρκετός για να διαχειριστεί τους μαθητές του.

4. Ο σούπερ παρεμβατικός γονέας

Πρόκειται για τον γονιό – κλώνο ή μόλις τελειοποίησε την τέχνη της τηλεμεταφοράς; Αυτός ο γονέας είναι παντού, κρύβεται στο πίσω μέρος της τάξης για πολύ αφότου οι άλλοι γονείς έχουν φύγει και δυστυχώς «πνίγει» το παιδί του, μην αφήνοντας του χώρο και χρόνο να εξελιχθεί, από το να δέσει μόνο του τα παπούτσια του, να διαχειριστεί τα υλικά του ή να κάνει μερικά λάθη.

5. Ο γονέας «φάντασμα»

Το όνομα αυτού του γονέα είναι στον κατάλογο με τα παιδιά της τάξης αλλά υπάρχει πραγματικά, αφού ποτέ δεν τον έχει δει ο δάσκαλος; Ούτε σε ενημέρωση για την πρόοδο των μαθητών, ούτε σε κάποια σχολική εκδήλωση; Ποιες είναι οι πιθανότητες εξέλιξης αυτού του παιδιού, με έναν τόσο αδιάφορο γονέα, είτε είναι σκληρά εργαζόμενος είτε όχι;

6. Ο χωρίς όρια γονέας

Αν λάβει ο δάσκαλος ένα μήνυμα κειμένου στις 11 το βράδυ, δεν χρειάζεται καν να ελέγξει ποιος είναι. Ξέρει ότι ο γονέας χωρίς όρια «απλώς ελέγχει» κάτι για την επόμενη μέρα. Κάθε φορά που κοιτά το email του, έχει ένα μήνυμα —ή έξι— από αυτόν τον γονέα. Και δε μιλάμε για μικρές σημειώσεις, μοιάζουν περισσότερο με έπη.

Σκάνε την ώρα που ο δάσκαλος πάει στην τουαλέτα, την ώρα του διαλείμματος, κατά τη διάρκεια του μεσημεριανού του, τις πιο ακατάλληλες ώρες. Ο συγχρονισμός του δεν έχει προηγούμενο.

7. Οι ανταγωνιστές γονείς της συνεπιμέλειας

Αυτό το πρώην ζευγάρι που όμως παραμένουν γονείς είναι ένα δυνητικό δίδυμο καταστροφής, καθώς μοιράζονται την επιμέλεια του παιδιού τους, αλλά τσακώνονται για όλα. Φαίνεται σα να βρίσκονται σε έναν αγώνα δρόμου, με στόχο ο καθένας τους να δείχνει καλύτερος και να κάνει τον άλλο να φαίνεται ο χειρότερος. Ποτέ δε συμβαδίζουν και είναι προφανές ότι η επικοινωνία τους με το σχολείο σταδιακά φθίνει. Σε αυτόν τον αγώνα, το παιδί είναι πάντα ο χαμένος.

8. Ο γονέας «αφεντικό»

Αυτός ο γονέας φέρνει μια επιχειρηματική αίσθηση στην τάξη και θέλει να βεβαιωθεί ότι ο δάσκαλος ξέρει πως η θέση του στην ιεραρχία είναι κάπου κάτω από τη δική του. Αυτός ο γονιός βλέπει τον εκπαιδευτικό, όχι ως συνεργάτη, αλλά ως υπάλληλο. Είναι απλά θέμα χρόνου να του πει «εγώ πληρώνω φόρους, άρα είμαι το αφεντικό σου».

9. Ο γονέας που μισεί τους εκπαιδευτικούς

Δεν υπάρχει απάντηση για το τι μπορεί να συνέβη στο παρελθόν για να κάνει αυτόν τον γονιό να μισήσει τους δασκάλους, αλλά το μίσος του είναι πραγματικό. Αυτός ο γονιός πιστεύει ότι η δουλειά του εκπαιδευτικού είναι «ευκολάκι» ή ότι όσοι την κάνουν, την επέλεξαν για τους τρεις – κατ’ άλλους πέντε – μήνες που είναι σε άδεια τον χρόνο, με τις θρησκευτικές γιορτές και τις καλοκαιρινές διακοπές. Ακόμα χειρότερα, πιστεύουν ότι οι δάσκαλοι έχουν βάλει στο μάτι το παιδί τους και ότι περνάνε τον χρόνο τους, κάνοντάς το να υποφέρει. Όποιος κι αν είναι ο λόγος, είναι ξεκάθαρο ότι ο γονιός αυτός είναι πεπεισμένος ότι για όλα φταίνε οι δάσκαλοι.  

10. Ο «μελοδραματικός» γονέας

Αυτός ο γονιός θα πάρει ένα σχεδόν ανούσιο σχολικό περιστατικό, θα το διογκώσει και θα το επαναλάβει όσες φορές χρειαστεί μέχρι να τα καταφέρει. Για ποικιλία, μερικές φορές, θα το διανθίσει με δάκρυα, φωνές και σίγουρα με μπόλικο δράμα. Και δε θα σταματήσει μέχρι να εμπλακεί η σχολική επιτροπή και κάθε γονιός στην παιδική χαρά να έχει ακούσει για την αδικία που υπέστη το βλαστάρι του.

*Διαβάστε ακόμη: Τα πέντε «κλειδιά» για μια υγιή ερωτική σχέση στην εποχή των εφαρμογών

Θα μπορούσα να αυτοπροσδιοριστώ ως άλλη μια «Μαίρη Παναγιωταρά, μια εργαζόμενη μητέρα, μια καλή νοικοκυρά…», που μεταξύ μας, είναι ήδη πάρα πολύ, αλλά ως φύσει και θέσει ανήσυχο πνεύμα, δε μου αρκεί. Λατρεύω τα παιδιά μου, το σινεμά, το θέατρο, τη φύση, τα ταξίδια και σίγουρα δε θέλω να ζω για να δουλεύω, αλλά να δουλεύω για να ζω. Έτσι, επέλεξα να κάνω κάτι που προσφέρει - μαζί με την κούραση και το άγχος - μπόλικο πάθος, μικρές ανεκτίμητες στιγμές και καθόλου πλήξη: Να γράφω για να ενημερώνω. Γιατί, στην αναζήτηση της πληροφορίας, βοηθάω και μένα την ίδια. Άλλωστε, κανένας δε γεννήθηκε μαθουσάλας ούτε τέλειος γονιός. Ψάχνοντας, γινόμαστε καλύτεροι κι ακόμα καλύτεροι γινόμαστε, όταν μοιραζόμαστε τη γνώση. Πάμε λοιπόν, όχι όμως όπου βγει, αλλά εκεί όπου θέλουμε και μας πρέπει…
X