Κι έρχεται η ώρα που «ανοίγει» η συζήτηση για δεύτερο παιδί… Μετά τον ερχομό του πρώτου και μόλις λίγους μήνες μετά, αρχίζουν και πάλι οι παρεμβάσεις των οικείων… «Δεύτερο παιδάκι δεν θα κάνετε;», «Χωρίς παρέα θα αφήσετε το πρώτο;». Βέβαια, η συζήτηση αυτή μπορεί να έχει ήδη γίνει από το ζευγάρι, ως επιθυμία είτε προς πραγματοποίηση είτε προς αποφυγή.
Έχετε σκεφθεί, όμως, ποιοι είναι οι πραγματικοί λόγοι που μας οδηγούν σε μια τέτοια απόφαση; Είναι άραγε ένα ακόμη κοινωνικό στερεότυπο, σύμφωνα με το οποίο η οικογένεια, προκειμένου να θεωρηθεί ως τέτοια, πρέπει να απαρτίζεται εκτός από τους γονείς και από δύο παιδιά; Μήπως είναι ανάγκη των γονέων να πολλαπλασιάσουν ακόμη περισσότερο την αγάπη τους και να διδάξουν στο παιδί τους την αγάπη και το μοίρασμα; Η΄ μήπως είναι ανασφάλεια σχετικά με το μέλλον του ήδη υπάρχοντος παιδιού τους, στην περίπτωση που οι γονείς πάθουν κάτι, ή πώς θα μεγαλώσει και ποια χαρακτηριστικά θα αποκτήσει ως μοναχοπαίδι;
Ας τα δούμε ένα-ένα…
Κοινωνικό στερεότυπο
Είναι γεγονός πως, αν και οι άνθρωποι στις μέρες μας είναι πλέον περισσότερο μορφωμένοι, σε μεγάλο ποσοστό δεν παύουν να είναι παρεμβατικοί στη ζωή των άλλων και να προσπαθούν, όπως μπορούν, να «επιβάλλουν» ένα μοτίβο οικογένειας που λειτουργεί και αναπαράγεται στερεοτυπικά επί δεκαετίες. Φυσικά, αυτή η συνθήκη παρατηρείται και στην Ελλάδα, και μάλιστα σε μεγαλύτερο βαθμό σε σχέση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες.
Η «αγία ελληνική οικογένεια» είναι συνδεδεμένη με την απόκτηση τουλάχιστον δύο παιδιών, κατά προτίμηση διαφορετικού φύλου… έτσι, για να είναι «σετάκι»… Οι γονείς του ζευγαριού συχνά πυκνά λένε τη γνώμη τους, ενθαρρύνοντας την απόκτηση ενός δεύτερου παιδιού. Σε ορισμένες περιπτώσεις, η πίεση του κοινωνικού και οικογενειακού περίγυρου είναι τέτοια, που το ζευγάρι αρχίζει να αμφιβάλλει για την επιλογή του να μην κάνει άλλο παιδί. Σε άλλες πάλι περιπτώσεις, τα ζευγάρια δεν πτοούνται και εμμένουν στην αρχική τους απόφαση, ακόμη κι αν οι παππούδες και οι γιαγιάδες τούς υπόσχονται κάθε είδους βοήθεια.
Ανάγκη
Όλα όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, δεν είναι δυνατόν και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να απαξιώσουν το συναίσθημα και την ανάγκη ενός ζευγαριού να μεγαλώσει ακόμη περισσότερο την οικογένειά του. Το γεγονός ότι γεννήθηκε ένα παιδί, δεν σημαίνει πως η ανάγκη αυτή καλύφθηκε πλήρως. Ενίοτε μάλιστα, ο ερχομός ενός παιδιού, την καθιστά ακόμη μεγαλύτερη, αφού παρά τις δυσκολίες και την κούραση, οι χαρές που βιώνονται είναι αμέτρητες και αναντικατάστατες.
Η ανάγκη αυτή είναι ικανή να θέσει το ζευγάρι σε μια διαδικασία εξεύρεσης λύσεων στα προβλήματα που καθυστερούν ή και απομακρύνουν την ιδέα απόκτησης ενός δεύτερου παιδιού. Ποια μπορεί να είναι αυτά τα προβλήματα; Αναντίλεκτα τα οικονομικά, ενώ δεν τυγχάνει ήσσονος σημασίας η έλλειψη βοήθειας από τρίτα άτομα (π.χ. παππούδες, γιαγιάδες), η αδυναμία διαχείρισης των ευθυνών που συνακολουθούν την ανατροφή ενός παιδιού, κ.ά.
Ανασφάλεια
Στους παράγοντες που προσμετρούνται κατά τη λήψη της απόφασης σχετικά με την απόκτηση ενός δεύτερου παιδιού, δεν μπορεί να παραβλεφθεί το αίσθημα της ανασφάλειας των γονέων. Τι σημαίνει αυτό; Από τη στιγμή που γίνεσαι γονιός, η σκέψη πως μπορεί να συμβεί οτιδήποτε σε σένα ή και στον/στην σύντροφό σου, σε κάνει να καρδιοχτυπάς για την τύχη του παιδιού σου και πώς αυτό θα αναπτυχθεί, κυρίως συναισθηματικά, αν από τη ζωή του εκλείψουν οι άνθρωποι με τους οποίους τον συνδέουν άρρηκτοι δεσμοί αίματος.
Τα αδέρφια λογίζονται στο μυαλό ως «μια κάποια λύσις», όπως αναφέρει κι ο Καβάφης. Είναι εκείνα που θα αποτελούν πάντοτε το στήριγμά σου, όταν οι γονείς «φύγουν» από τη ζωή, είναι η παρέα σου από τα μικράτα σου μέχρι το τέλος της ζωής σου, είναι όλα εκείνα που κάποιος άλλος δεν μπορεί να αντικαταστήσει.
Θα σκεφτείς, βέβαια, «Πόσα αδέρφια τσακώνονται όταν είναι σε μικρή ηλικία και πόσα δεν ανταλλάσσουν κουβέντα όταν μεγαλώνουν;». Θα σου πω, «Πολλά, αλλά όχι τα περισσότερα». Οι γονείς μεγαλώνουν τα παιδιά τους, ή τουλάχιστον έχουν την πρόθεση, μέσα σε πλαίσιο αγάπης και αλληλοσεβασμού. Τι θα γίνει στην πορεία της ζωής μας, δεν μπορεί να προβλεφθεί.
Από την άλλη πλευρά, οι γονείς νιώθουν ανασφάλεια και για έναν ακόμη λόγο, ο οποίος προφανώς είναι και συνδεδεμένος με τα κοινωνικά στερεότυπα. Ο λόγος αυτός αφορά την πεποίθηση πως τα μοναχοπαίδια, δεδομένου πως δεν μαθαίνουν να μοιράζονται, γίνονται εγωιστικά και κακομαθημένα όντα που στη συνέχεια της ζωής τους ταλαιπωρούν κάθε άνθρωπο που θα βρεθεί στο διάβα τους. Αλήθεια, μέχρις ότου ενηλικιωθούν, δεν έρχονται σε επαφή με άλλα παιδιά; Δεν κοινωνικοποιούνται; Το μοίρασμα, οι καλοί τρόποι, η ενσυναίσθηση αφορά μόνο τις σχέσεις μεταξύ αδερφών;
Όλα αυτά, λοιπόν, είναι πιθανό να περνούν από το μυαλό όσων ζευγαριών σκέφτονται ή όχι, να αποκτήσουν δεύτερο παιδί. Όπως και να έχει, μια τέτοια απόφαση δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα της κοινωνικής πίεσης ή της ανασφάλειας που νιώθουν αναφορικά με τα παραπάνω ζητήματα. Η αγάπη είναι οδηγός και σε κάθε περίπτωση, το ζευγάρι θα πρέπει να προχωρά σε μια τέτοια διαδικασία, μέσα από αμοιβαίες επιθυμίες και σκέψεις.
Αν έχεις αγχωθεί για την απόκτηση δεύτερου παιδιού, δώσε λίγο χρόνο στο σύμπαν να κάνει τη δουλειά του, όσο εσύ και ο/η σύντροφός σου θα περνάτε όμορφες στιγμές με το πρώτο σας παιδί. Λάβετε την καλύτερη απόφασή για την οικογένειά σας και βιώστε την ως τέτοια!
