Όταν μια σχέση τελειώσει , ανεξάρτητα από το ποιος προκάλεσε τον χωρισμό, βάλλεται η αυτοπεποίθησή μας. Το βιώνουμε ως μια απώλεια και συνεπώς περνάμε τα πέντε στάδια έως ότου τελικά αποδεχτούμε αυτό το τέλος. Τα στάδια αυτά είναι η άρνηση, ο θυμός, η διαπραγμάτευση, η κατάθλιψη και τέλος η αποδοχή. Δεν είναι απαραίτητο ούτε ότι θα τα περάσουμε όλα, αλλά ούτε και ότι θα τα περάσουμε με τη συγκεκριμένη σειρά. Πολλές φορές μάλιστα μπορεί να μπαινοβγαίνουμε σε ένα στάδιο. Εξαρτάται από το πόσο έχουμε τη θέληση να προχωρήσουμε σε αλλαγή συνηθειών και αλλαγή τρόπου αντιμετώπισης της ίδιας της ζωής. Πόσες φορές δεν έχουμε βρεθεί στη θέση να αναβάλλουμε συνεχώς να ξεκινήσουμε μια πράξη που ενδεχομένως θα αλλάξει τη ζωή μας; Δεν ξεπερνάω έναν χωρισμό όταν αρνούμαι να αλλάξω. Αυτό που πρέπει να αλλάξω είναι το αίτιο που κρύβεται πίσω από αυτή τη συμπεριφορά. Αναζητώντας το αίτιο ανακαλύπτω ότι αυτό που με ελέγχει είναι δύο βασικά συναισθήματα: ο πόνος και η ευχαρίστηση. Πιο συγκεκριμένα η εσωτερική δύναμη που με ελέγχει είναι η θέληση για αποφυγή του πόνου και ο διακαής πόθος για εξασφάλιση ευχαρίστησης. Αναβάλλουμε γιατί διαπραγματευόμαστε ανάμεσα στον πόνο και την ευχαρίστηση. Όταν η κατάσταση φτάσει στο απροχώρητο, τότε ο πόνος γίνεται σύμμαχός μας. Όταν νιώσουμε ότι δεν πάει άλλο ξεκινάμε δράση για αλλαγή. Στη δεδομένη αυτή στιγμή αποφασίζουμε ότι θέλουμε να βάλουμε την ευχαρίστηση στη ζωή μας ή τουλάχιστον τις προϋποθέσεις που θα μας τη διασφαλίσουν. Αν συσχετίσουμε με το λάθος τρόπο την ευχαρίστηση με τον πόνο κινδυνεύουμε με εθισμό. Καπνίζουμε πολύ, μεθάμε, έχουμε επεισόδια υπερφαγίας γιατί έχουμε την ψευδαίσθηση ότι απαλύνεται έτσι ο πόνος και έρχεται η ευχαρίστηση. Είναι ψευδαίσθηση επειδή είναι παροδική και βραχυπρόθεσμη. Διαρκεί όσο διαρκεί και η επήρεια. Ο σωστός τρόπος για να προσεγγίσουμε την ευχαρίστηση είναι να αναγνωρίσουμε και να αγκαλιάσουμε τα συναισθήματά μας και να μην αποφύγουμε να βιώσουμε το πένθος της απώλειας. Μόνο έτσι θα νιώσουμε πιο δυνατοί και θα καταφέρουμε να βρούμε τη χαρά στο μέλλον. Αν καταπιέσουμε τα δυσάρεστα συναισθήματα για να αποφύγουμε τον πόνο κινδυνεύουμε να νιώσουμε αδύναμοι και ανεπαρκείς.
Τι να κάνω λοιπόν για να διαχειριστώ το χωρισμό;
- Απευθύνομαι σ ένα άτομο το οποίο εμπιστεύομαι και μοιράζομαι μαζί του τα συναισθήματά μου. Έτσι θα νιώσω ότι αγαπιέμαι ακόμη και θα νιώσω ευγνώμων που έχω ανθρώπους που με καταλαβαίνουν.
- Δεν απομονώνομαι.
- Παραμένω δραστήριος γεμίζοντας το χρόνο μου με την εργασία μου, με συναναστροφή με τους φίλους μου και γενικά με πράγματα που κάνουν χαρούμενη την ψυχή μου.
- Ανασύρω από τη μνήμη μου κάποιο ξεχασμένο χόμπι που με χαλαρώνει και βάζω νέες συνήθειες στην καθημερινότητά μου.
- Γράφω μια λίστα ευγνωμοσύνης με όλα αυτά που με γεμίζουν χαρά και για τα οποία είμαι ευγνώμων που τα έχω. Έτσι θα θυμηθώ ότι η ζωή μου δεν έχει μόνο τα αρνητικά που βλέπω λόγω του χωρισμού.
- Υιοθετώ μια νέα συνήθεια ακόμη κι αν αυτό με βγάζει από τη ζώνη άνεσης στην οποία αφέθηκα. Όταν ξεβολευτώ θα ξεκινήσω πάλι να ζω!
