Το φως που νιώθει κάποιος ακούγοντας σε από πού πιστεύεις πηγάζει;

Η εποχή που διανύουμε δεν μας δίνει πολλές ευκαιρίες να ελπίζουμε για την εξάλειψη του σκοταδιού. Καθώς όμως πιστεύω ότι είμαστε μία αντανάκλαση του εσωτερικού μας κόσμου και κάθε στιγμή έχουμε την δυνατότητα να επιλέξουμε το φως. Εγώ το επιλέγω συνειδητά κάθε στιγμή και αυτή την επιλογή την εισπράττουν και οι άνθρωποι που με ακούνε στις ομιλίες μου.

Όπως έχεις πει αρκετές φορές, οι φίλοι, η οικογένεια σου και πρωτίστως η αδερφή σου είναι το αριστερό σου χέρι; Τι πιστεύεις είναι αυτό που χρειαζόμαστε ως άνθρωποι παραπάνω; Αγάπη; Φροντίδα; Αποδοχή; Ένα κράμα των παραπάνω ή τελικά η μοναξιά κερδίζει;

Όταν υπάρχει αγάπη όπως αυτή που λαμβάνω εγώ από τους δικούς μου ανθρώπους και ιδιαίτερα από την Ηλιάννα, η αποδοχή και η φροντίδα εντάσσονται στην ευρεία έννοια της αγάπης. Η αγάπη είναι η κορωνίδα. Οι άνθρωποι πάντα θα χρειαζόμαστε ανθρώπους, αν όμως όλα αυτά που αναφέρεις αγάπη, φροντίδα, αποδοχή δεν τα δώσουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας δεν θα είμαστε ικανοποιημένοι ποτέ, όσο και αν μας τα προσφέρουν. Η μοναξιά μας έχει να κάνει με το πόσο ανοιχτοί είμαστε να τα δεχτούμε και να τα προσφέρουμε.

 Μίλησε μου για μια αστεία και μια δύσκολη στιγμή των γυρισμάτων του ντοκιμαντέρ σου;

Το γύρισμα της σκηνής στο μέσο μαζικής μεταφοράς ήταν από αυτά που περιείχαν διάφορα συναισθήματα. Πλήθος κόσμου που έπαιρνε μέρος, μία βλάβη που μας καθήλωσε, χρόνο αναμονής με υψηλές θερμοκρασίες. Γυρίσματα από το πρώτο μεταφορικό που έγιναν στατικά να συνδυαστούν με το δεύτερο που χρειάστηκε να χρησιμοποιήσουμε σε κίνηση. Και όλα αυτά σε μία σκηνή που θα συμμετείχε ο αγαπημένος μου, ο παππούς μου! Σε μία σκηνή με κόντρα ρόλο αφού θα αναπαριστούσε τον άνθρωπο που βλέπει μόνο με τα φυσικά μάτια, που αγνοεί τα μάτια της ψυχής. Ο σκηνοθέτης μου είχε την αμφιβολία αν ο παππούς θα μπορούσε να ανταπεξέλθει. Ήταν άψογος! Εγώ πάλι, δυσκολεύτηκα πολύ! Δεν μπορούσα να τιθασεύσω το γέλιο μου! Σίγουρα από τη χαρά που ανάβλυζε από μέσα μου για την ευκαιρία που είχαμε να παίξουμε μαζί με τον παππού μου.

Έχοντας επαφή με πολλά παιδιά λόγω της ιδιότητας σου, πως είναι τα σημερινά παιδιά; Πού το έχουν χάσει; Αναφέρομαι στην αύξηση της παραβατικότητας, ενώ καθημερινά γινόμαστε θεατές βίας, bullying κτλ.

Αναφέρομαι συχνά στο πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η οικογένεια και είναι αυτή που δείχνει τον δρόμο αλλά και το παράδειγμα. Τα παιδιά χρειάζονται συναισθηματικά ώριμους ενήλικες που θα τα ακούνε, θα τα συναισθάνονται, θα μοιράζονται στιγμές και θα κάνουν πολλές αγκαλιές. Δεν θεωρώ τυχαίο πως στο τέλος κάθε προβολής τα παιδιά μου ζητούν, απλά μία αγκαλιά.

Πες μου δυο όνειρα που έχεις και πιστεύεις ότι θα πραγματοποιηθούν στη ζωή σου.

Το μεγαλύτερο μου όνειρο είναι να δημιουργήσω μία ταινία μεγάλου μήκους και να βρίσκομαι σε μία συνεχή δημιουργική διαδικασία. Να νιώθω ελευθερία, να επικοινωνώ και να εκφράζω τις σκέψεις και τα συναισθήματα μου, καθώς και να εκδώσω ένα βιβλίο αυτοβελτίωσης.

 Το ντοκιμαντέρ που δημιούργησες είναι για εσένα…;

Το παιδί μου. Το ντοκιμαντέρ το εμπνεύστηκα μέσα από βιωματικά γεγονότα καθώς είχα την ανάγκη να δημιουργήσω κάτι το οποίο θα αφήνει ένα φωτεινό αποτύπωμα. Είναι η ζωή μου. Οι πτυχές μου. Οι στιγμές της καθημερινότητας μου. Ένα ‘’μου’’ που γίνεται ‘’μας’’, γιατί μέσω της τέχνης απευθύνεσαι σε κάθε ψυχή που έχει την ανάγκη να ταυτίσει κάποιο κομμάτι της μαζί σου. Όλοι έχουμε και κάποια δυσκολία και είναι υπέροχο το ότι οι άνθρωποι ακουμπούν τη δυσκολία τους αυτή και ο ‘’πόνος’’ μαλακώνει.

Μίλησε μου για πράγματα που αγαπάς στην καθημερινότητα σου και πράγματα που δεν ήθελες να έχεις ζήσει.

Αγαπώ πολύ τις μικρές καθημερινές μου συνήθειες. Το μάθημα χορού, το διάβασμα ενός βιβλίου, τις προβολές στα σχολεία που είχαμε. Τον πρωινό καφέ που πίνω και μπορώ να κλείσω τα μάτια και να αναστοχαστώ. Με τα χρόνια αντιλαμβάνομαι ότι όλα αυτά που έλεγα ότι δεν θέλω να ζήσω, με έχουν οδηγήσει σε αυτό που είμαι σήμερα. Με δυνάμωσαν, με ωρίμασαν και με έκαναν να αποκτήσω μεγαλύτερη επίγνωση.

Τελικά ποσό αόρατες είναι οι ζωές μας; Και σε τελική ανάλυση, ο κόσμος πόσες όψεις έχει;

Καθόλου αόρατες ή πολύ αόρατες έχει να κάνει με το πόση ορατότητα δίνουμε εμείς στον εαυτό μας και πόσο ακούμε τις ανάγκες μας, πόσο τον φροντίζουμε για να μην νιώθει παραγκωνισμένος. Οι άνθρωποι έχουμε πολλές πολλές όψεις, αλλά τελικά νικάει αυτή η οποία φωτίζουμε περισσότερο.