Η νέα, εβδομαδιαία στήλη του Utopiazone που αναδεικνύει αθέατες εικόνες και συναρπαστικές ιστορίες της Αθήνας.
Πρόσφατα, μετακόμισα στην Αθήνα, αναζητώντας πολλά πράγματα. Μερικά από αυτά ήταν όμορφες εικόνες και νέες ιστορίες.
Περπατώντας, λοιπόν, στην Αθήνα, όντας νέος κάτοικος της πόλης, παρατηρώ τα πάντα λίγο παραπάνω από ότι πρέπει! Τα αναλύω, σίγουρα, περισσότερο από όσο χρειάζεται. Ωστόσο, τι έχει περισσότερη σημασία στην καθημερινότητα; Πού εστιάζουμε εμείς; Τι μας κινητοποιεί ή πόσο καλά, τελικά, μιμούμαστε την στρουθοκάμηλο;
Δίχως αμφιβολία, είναι πολύ όμορφο, να ξεχωρίζεις μέσα στο καθημερινό, γρήγορο και εναλλασσόμενο, κάδρο, εικόνες, που αποτελούν σε άπταιστα ελληνικά statement. Ας μην μπερδευόμαστε. Συμβουλές δεν ακούει κανένας. Όμορφα παραδείγματα, όμως, ακολουθούμε όλοι μας!
Ας μην αυτο-απατόμαστε, λοιπόν, δεν είναι απαραίτητο να είναι κάποιος διάσημος, αναγνωρίσιμος ή κάτι παρεμφερές, που είναι και της μόδας, για να πει κάτι, να περάσει ένα μήνυμα. Αρκεί μια μικρή κίνηση, μεγάλης αξίας. Αρκεί, άθελα του, να ρίξει λίγο χρυσόσκονη την καθημερινότητά μας.
Σε αυτό το μήκος κύματος θα εκπέμπει και η νέα στήλη του UtopiaZone που συστήνεται στο κοινό, με την κωδική ονομασία #Athensstories!
Μοναδικά κλικ που περνούν, εύκολα, στην μνήμη του κινητού και προκαλούν, σε πρώτο επίπεδο, έστω τον μορφασμό του προσώπου. Την ίδια ώρα όταν αποτυπωθούν στην συλλογική μνήμη δημιουργούν σκέψεις. Ευελπιστώ, να κινητοποιήσουν και νοοτροπίες.
Περπατώντας, λοιπόν, μόνος, στο κάθε άλλο μοναχικό Σύνταγμα, στην Ερμού συγκεκριμένα, αντίκρισα μία εικόνα. Ένα κάδρο που έσφυζε από αγάπη, σεβασμό και αξιοπρέπεια. Από απέραντη απλότητα.
Στην αρχή του πολυσύχναστου δρόμου, αντίκρισα, ένα, μάλλον, πτυσσόμενο αλλά δεσπόζων, ξύλινο πιάνο, με ενσωματωμένα φωτιστικά. Τα δάκτυλά που χτυπούσαν μελωδικά τα πλήκτρα ανήκαν σε μία μάνα! Πού γνωρίζουμε ότι ήταν μητέρα η κοπέλα που καθόταν πίσω από το πιάνο διερωτάται ο καθένας(;).
Δίπλα ακριβώς από το υπέροχο πιάνο, βρίσκονταν ένα καρότσι με δυο μωράκια, που φορούσαν ακουστικά για να μην ενοχλούνται από την πολυκοσμία. Όχι από την μουσική φυσικά, που μόνο καλό μπορεί να τους προσφέρει.
Το ένα κοιτούσε την μητέρα του κάνοντας σχέδια με τα δαχτυλάκια του. Μιμητισμός; Ερέθισμα; Ή απλά η παιδική αμηχανία; Δεν έχει ιδιαίτερη σημασία!
Σημασία έχει ότι η συγκεκριμένα κοπέλα, ενσάρκωσε με τον πλέον μυσταγωγικό τρόπο την πεμπτουσία της μητρικής υπόστασης! Με πηγαίο χαμόγελο, καθαρό βλέμμα ορθωμένο προς τους περαστικούς, πάλευε για το μεροκάματο έχοντας στο πλάι της τον μεγαλύτερο…διπλό θαυμαστής της!
Τα δυο ζευγάρια μάτια που υπήρχαν δίπλα της είναι το βλέμμα της αθωότητας που αποτελεί δίχως αμφιβολία, την κινητήριο δύναμη της και έμπνευσής. Εγώ τουλάχιστον, αυτό επέλεξα να δω. Αυτό ένιωσα.
Μάλιστα, κάποιος της άφησε και λουλούδια, κάνοντας το κάδρο ακόμα πιο ανθρώπινο, πιο ρομαντικό.
Το πρώτο, #Athenstories είναι αφιερωμένο στην αξιοπρέπεια που αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι την ζωή. Είναι κάτι που λησμονούμε συχνά, δεν το επαινούμε, και το χειρότερο, δεν το έχουμε τοποθετήσει ψηλά στον αξιακό μας χάρτη. Την ανίκητη αξιοπρέπεια. Τον μοναδικό τροπο που νανουρίζει μια μάνα τα παιδιά της, παίζοντας μουσική στο κέντρο της Αθήνας.
Γιατί, τελικά, λησμονούμε την αξία της αξιοπρέπειας; Την ακτινοβολία και την βαρύτητα που έχουν μικρές και απλές πράξεις, καθημερινές. Ίσως γιατί η αξιοπρέπεια δεν είναι η Ιθάκη των λίγων αλλά το ταξίδι των πολλών.
Οφείλουμε, λοιπόν, έχοντας αυτήν την εικόνα ως αφορμή να κοιτάμε την ζωή με τα πάνω και τα κάτω της, με αξιοπρέπεια. Να αντικρίζει ο κάθε άνθρωπος τον δικό του ορίζοντα με ζεστό αίσθημα και χωρίς φόβο!
Καθημερινά, ερχόμαστε αντιμέτωποι με πολλά αντίστοιχα κάδρα. Ας επιλέξουμε την φωτεινή πλευρά. Ας πετάξουμε από πάνω μας τον μανδύα της μιζέριας, και να χαθούμε ανάμεσα στους χρωματισμούς των πλήκτρων του εκάστοτε πιάνου…
Stay tuned για το επόμενο!
