Στα μισά τ’ Απρίλη, στα ριζά του καλοκαιριού, μυρίζει το φως κι η μυρωδιά του είναι χνούδινη, ρoδακινένια, ξελογιάστρα. Ακόμη και στις πιο γκρίζες, υγρές γωνιές του κέντρου ο ήλιος και το φως έρχονται για να μαλακώσουν και να γλυκάνουν την κατάσταση. Τα πουλιά κελαηδούν – άραγε πόσους μήνες πριν βρίσκονταν μες στο αυγό τους και προετοίμαζαν το δικό μας soundtrack στο πρωινό ξύπνημα και μέχρι αργά το απόγευμα; Τέτοιες σκέψεις κάνω καμιά φορά και παρασύρομαι, ξεφεύγω από την κανονική ζωή και αρχίζω να ζω τη μυστική, ολόδική μου. Στο Netflix series «Μικρό Ταρανδάκι» (δείτε το!) κάπου κάποιος λέει πως «όλοι παριστάνουμε τους ανθρώπους, ενώ είμαστε κάτι άλλο» – τι να είμαστε άραγε δηλαδή; Κάτι εξωανθρώπινο; Ή μήπως κάτι απάνθρωπο; Η Στέλλα της Γλυκερίας Μπασδέκη εκστομίζει το εξής φοβερό: «Κανείς δε θα μου πάρει τα ποιήματα… θα γυρίσω και θα τα λέω… αυτά δε θα κλείσουν… αυτά θα πάνε ταξίδι… αυτά… αυτά θα με περιμένουν να γυρίσω».
Έτσι αισθάνομαι αυτή την εποχή. Εσείς πώς αισθάνεστε; Η Μαρίνα Σάττι αισθάνεται ότι τα εθνικά σύμβολα της Ελλάδας είναι ο μισοπιωμένος φραπές και η πλαστική καρέκλα. Καθείς δικαιούται να αισθάνεται και να φαντάζεται ό,τι θέλει, ουδεμία νομοθεσία μπορεί να επέμβει στον εσωτερικό μας κόσμο, έχω όμως την αίσθηση ότι έτσι κρινόμαστε αληθώς ως άνθρωποι: γι’ αυτό που κάνουμε στο δωμάτιό μας χωρίς να μας βλέπει κανείς, για τις μύχιες σκέψεις και τα παράφορα όνειρα και οράματά μας τα προσωπικά, τα αδημοσίευτα.
Κάτι τέτοια πράγματα μπορεί να θέλετε να συζητήσετε κι εσείς αυτό το ένδοξο weekend, στην καρδιά ακριβώς του Απρίλη και τρεις εβδομάδες πριν από τη Σταύρωση, την Ανάσταση και, ακολούθως, το Πάσχα. Συμβαίνουν πράγματα και θαύματα, είπαμε και ξαναλέμε, όρεξη να έχουμε ή καλούς φίλους που θα μας ξεσηκώσουν θαυματουργά από το σπίτι μας, να ξεσκουριάσουμε και να δούμε κάτι διαφορετικό.
Επί παραδείγματι, το διήμερο Διεθνές Φεστιβάλ Βίντεο – Ποίησης του Ινστιτούτου Πειραματικών Τεχνών ξεκινά στο θέατρο Εμπρός, στου Ψυρρή ντε, την Παρασκευή 19 Απριλίου. Θα βρίσκεται εκεί το Σάββατο και η προσωπική μου λατρεμένη Μαρία Ιωάννου, εκ Κύπρου ορμώμενης. Κάντε πως διαβάζετε ένα της έργο, ένα της βιβλίο και, λίγο μαμούχαλοι και τρυφεροράπανοι σαν εμένα να είστε, θα σας αλλάξει το μέσα. Κατά κυριολεξία θα βγει έξω, με τη μορφή δακρύων, που είναι μια αισθητικοποιημένη μορφή εμετού – αυτό υπόσχομαι να το αναλύσουμε σε άλλο κείμενο. Λίγο περισσότερες πληροφορίες για το εν λόγω φεστιβάλ: με περισσότερους από 2.000 καλλιτέχνες να έχουν εκπροσωπήσει συνολικά 85 χώρες μέσα σε αυτά τα χρόνια, το Διεθνές Φεστιβάλ Βίντεο – Ποίησης φέρνει τη νέα σκηνή Ελλήνων ποιητών στο επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος, ενώ προσφέρει στο αθηναϊκό κοινό την ευκαιρία να βιώσει τον ποιητικό λόγο μέσα από προβολές ταινιών βιντεοποίησης, spoken word συναυλίες, περφόρμανς, αναγνώσεις και ομιλίες. Ο κινηματογράφος, η ποίηση και η μουσική συναντιούνται με σκοπό να κοινοποιήσουν και να ενισχύσουν τους κοινωνικούς, οικολογικούς, αντιαποικιοκρατικούς, φεμινιστικούς και ΛΟΑΤΚΙ αγώνες της εποχής μας. Στο φετινό φεστιβάλ, την Παρασκευή 19/4 προβάλλονται 124 ταινίες από 45 χώρες, σε έναν εξάωρο μαραθώνιο προβολών σε δύο αίθουσες με έναρξη στις 5 το απόγευμα. Το Σάββατο 20/4 θα παρουσιαστούν από τις 4 το μεσημέρι εργαστήρια και ομιλίες με θέμα την προφορική ποίηση, ενώ στις 6 το απόγευμα ξεκινά το Spoken Word Live με τη συμμετοχή 38 ποιητών από δέκα χώρες. Αντέχετε;
Αλλά πήρε το μάτι μου και μια άλλη ωραία φάση που δεν σκοπεύω να χάσω με τίποτα. Την Κυριακή στη 1.30 το μεσημέρι στην ταβέρνα του Λελούδα στον Βοτανικό λαμβάνει χώρα μια παρουσίαση βιβλίου που υποπτεύομαι πως δεν θα έχει και πολλά κοινά με τις ακαδημαϊκές, κουλτουριάρικες, στενάχωρα σοβαροφανείς βιβλιοπαρουσιάσεις (μα δείτε λέξη…), τις οποίες απεχθάνομαι και αποφεύγω. Το βιβλίο Δημήτρης Μητροπάνος/ Βαδίζουμε Μαζί στον Ίδιο Δρόμο του Θανάση Κ. Κάππου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Αλήθειακαι παρουσιάζεται με εκλεκτούς συμμετέχοντες σε ένα χώρο που εικάζω πως ο ίδιος ο Μητροπάνος θα ενέκρινε. Ο αγαπημένος καλλιτέχνης μέσα από το εν λόγω έργο παρουσιάζεται και από άλλες, κάπως πιο σπάνιες σκοπιές: αυτές της πολιτικής και του ποδοσφαίρου, που ύφαναν το ατόφιο ψυχικό του απόθεμα και το έστρεψαν τελικά στην απόλυτη λαϊκή έκφραση και μοίρασμα. Για να σας περιγράψω την ταβέρνα του Λελούδα θα παραθέσω την ακριβέστατη και ευστοχότατη μικρή περιγραφή της Νικολέτας Μακρωνίτου στον «Γαστρονόμο»: «Ένα αυθεντικό κονάκι, εκ των παλαιότερων φαγάδικων της Αθήνας, από αυτά που κάνουν την καρδιά να σκιρτάει, να χορταίνει γλύκα και θαλπωρή». Στέκι ιστορικό, παιδιά. Που σπαρταράει. Ραντεβού την Κυριακή.
Εν τω μεταξύ, συνεχίζει με επιτυχία την πορεία της στις αίθουσες η ταινία Γελώντας στο Αφγανιστάν της Αννέτας Παπαθανασίου. 20, 21, 22 Απριλίου ξανά στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος (Ιερά Οδός 48 – Μετρό Κεραμεικός). Στις προβολές θα παρευρίσκονται η σκηνοθέτρια Αννέτα Παπαθανασίου και η παραγωγός Φωτεινή Οικονομοπούλου για συζήτηση με το κοινό.
Τι γίνεται σε αυτή την ταινία; Ένα σωρό. Για την ακρίβεια, ένας μικρόσωμος νεαρός Αφγανός θέλει να αλλάξει τον κόσμο με την παντομίμα και το χιούμορ. Ο Καρίμ Ασίρ, ο Αφγανός Τσάρλι Τσάπλιν, δίνει παραστάσεις ανάμεσα σε βόμβες και καταστροφές με μοναδικό όπλο το γέλιο. Στις 15 Αυγούστου 2021 οι Ταλιμπάν εισβάλλουν στην Καμπούλ και απειλούν με θάνατο τον Καρίμ. Μια δύσκολη απόφαση φαίνεται αναπόφευκτη και αυτή είναι η απίστευτη ιστορία ενός κωμικού ηθοποιού από το Αφγανιστάν. Σημειωτέον ότι η ταινία τιμήθηκε με Βραβείο Παραγωγής στο Liberty International Movie Festival και εύφημο μνεία στο Dubai Film Festival.
Όπως είπε και ο Ευγένιος Ιονέσκο, «μόνο το κωμικό μπορεί να μας δώσει τη δύναμη να αντέξουμε την τραγωδία της ύπαρξης». Σε ένα από τα ωραία και εύστοχα βιντεάκια της λέει κάτι αντίστοιχο η συμπαθεστάτη και εγκυροτάτη Χανιώτισσα ψυχολόγος Αγνή Μαριακάκη. Με έπιασα σε κάποια φάση να βλέπω το ένα μετά το άλλο – και να μαθαίνω, να απολαμβάνω. Είμαι καχύποπτη με τις διαδικτυακές ψυχοσυμβουλές, αλλά η περίπτωση της συγκεκριμένης κυρίας είναι διαφορετική και ξεχωριστή. Δοκιμάστε και θα με θυμηθείτε, είτε κάνετε ψυχοθεραπεία είτε σκοπεύετε να ξεκινήσετε είτε είστε εντελώς άσχετοι με το σπορ. Μικρή σημείωση: αν μπείτε για να ανακαλύψετε πόσο τοξικοί είναι οι άλλοι και πόσο άτυχοι εσείς, δεν θα περάσετε καλά. Η κ. Αγνή (όνομα και πράγμα) θα σας εξηγήσει με την μπάσα, μαυλιστική φωνή της ότι όλες και όλοι μπορούμε να είμαστε και να γίνουμε τα πάντα. Και ότι τοξικοί, τελικά, μπορεί να είμαστε εμείς. Αντέχετε;
Καλό Σαββατοκύριακο. Όπως έλεγε μια ψυχή αγαπημένη (και εύχομαι να λέει ακόμη): «Να τρώτε και να μη στεναχωριέστε».
