Τα τελευταία χρόνια μόνο παράπονο δεν μπορούμε να έχουμε από τους καρπούς που μας έχει χαρίσει η εγχώρια εσοδεία ταινιών. Είναι σαν να έχει κηρυχθεί ένας άτυπος αγώνας –πάντα υπό όρους fair play– μεταξύ όλων των δημιουργών και κάθε ταινία είναι καλύτερη από την άλλη, αποσπώντας βραβεία ελληνικών επιτροπών αλλά και διεθνών. Επειδή είναι αδύνατο να τις σταχυολογήσουμε σε αξιολογική σειρά, τις καταγράφουμε απλώς με χρονική, από τη νεότερη στην παλαιότερη, με μπόνους μνεία σε δύο μικρού μήκους που έκλεψαν την προσοχή μας πέρσι και πρόπερσι. Όλες τις ταινίες τις βρίσκουμε διαθέσιμες στην πλατφόρμα του Ertflix.
Πίσω από τις Θημωνιές, 2022, 114΄
Διαθέσιμο έως Πεμ. 06.06
Αν δεν καταπιανόταν με τόσο σύγχρονα ζητήματα, μετά βεβαιότητας θα υποστήριζα πως η Ασημίνα Προέδρου, δημιουργός του Πίσω από τις Θημωνιές, εμπνεύστηκε την ιστορία από κάποια αρχαία τραγωδία. Οι ρόλοι του ηθικού και του φυσικού αυτουργού συγχέονται· δεν ξέρεις σε ποιον να αποδώσεις ευθύνες: στο πιόνι που διαπράττει μια πράξη άδικη ή σε αυτόν που οδήγησε το «στρατιωτάκι» σε αυτό το τετράγωνο; Υπάρχει περιθώριο επιλογής; Τι κάνεις όταν είσαι κολλημένος με την πλάτη στον τοίχο; Ακόμη και οι πιο ακραιφνείς θιασώτες του «πάντα έχεις επιλογή» ίσως βλέποντας την ταινία αναθεωρήσουν.
Και η πίστη στον Θεό; Τι γίνεται με αυτήν; Βιώνεται αλά καρτ; Ή ως πειθήνιο ποίμνιο υπακούς πάντα τυφλά; Όταν οι καταστάσεις γίνονται πραγματικά οριακές, τότε μόνο έρχεσαι ενώπιος ενωπίω με τα όρια της πίστης σου.
Η Προέδρου αξιοποιώντας το σχήμα POV (point of view) των διαφορετικών οπτικών, υπό το πρίσμα του εκάστοτε ήρωα δηλαδή, θέτει ερωτήματα ηθικά, που τα κουβαλάς πολύ καιρό μετά τους τίτλους τέλους. Σε αυτό συμβάλλουν και οι καθηλωτικές ερμηνείες του πεπειραμένου στα δύσκολα Στάθη Σταμουλακάτου και της Ελένης Ουζουνίδου, ενώ συμμετέχει και ο Πασχάλης Τσαρούχας σε ρόλο-κλειδί.
Όσον αφορά τα βραβεία και τις διακρίσεις… Από πού να πρωτοξεκινήσω;
Δέκα βραβεία Ίρις από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου (2023), έξι βραβεία στο Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης (2022), Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Σκηνοθέτη στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Ινδίας (2022), επίσημη πρόταση της Ελλάδας για τα 96α Όσκαρ, συμμετοχή στα βραβεία της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου.
Επειδή η 6η Ιουνίου, η ημερομηνία που θα σταματήσει να προβάλλεται διαδικτυακά, δεν είναι και τόσο μακριά, σπεύστε να τη δείτε!
Digger, 2020, 101΄
Διαθέσιμο έως Δευ. 29.04 23:59
Οι προσωκρατικοί στοχάζονταν με δίπολα. Στα μονοπάτια αυτών πορεύεται και ο Τζώρτζης Γρηγοράκης. Με φόντο την καρδιά ενός ορεινού δάσους της βόρειας Ελλάδας – που είναι σαν να έχει δοθεί και σε αυτό ρόλος– και τη διαμάχη μεταξύ πατέρα και γιου, ο Γρηγοράκης μας προσκαλεί να τον ακολουθήσουμε σε μια ημικυκλική, επαναφερόμενη τροχιά ενός pendulum, ενός εκκρεμούς δηλαδή, με ένα εκκωφαντικό «μου χρωστάς» να μας συνοδεύει στην πορεία αυτή. Μπροστά μας ορθώνονται δισεπίλυτα διλήμματα: φύση ή βιομηχανική «ανάπτυξη»; Παλαιό ή νέο; Συντήρηση ή «πρόοδος»; Αντίσταση ή κομφορμισμός;
Στον ρόλο του γιου ένας από τους καλύτερους της γενιάς του, ο Αργύρης Πανταζάρας, και στον ρόλο του πατέρα ο παλαίμαχος της μεγάλης οθόνης Βαγγέλης Μουρίκης. Ο τελευταίος, μάλιστα, πρόσφατα βραβεύτηκε και με το Βραβείο Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας του 48ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Χονγκ Κονγκ για την πρωταγωνιστική ερμηνεία του στο «Arcadia» του Γιώργου Ζώη.
Smac, 2016, 106΄
Διαθέσιμο έως Τετ. 02.10
Τι θα προτιμούσατε; Να έχετε χάσει τα πάντα ή να σας απομένει ένας χρόνος ζωής;
Να έχετε χάσει δηλαδή οικογένεια και περιουσία και να μένατε σε χαρτόκουτες ή όλα όσα θεωρούσατε αυτονόητα να γίνονται ζητούμενα; Πριν βιαστείτε να απαντήσετε δείτε το Smac (2015) του Ηλία Δημητρίου, όπου εξιστορείται η πορεία μιας ετοιμοθάνατης γυναίκας που φέρνει στο σπίτι της έναν άστεγο. Η συνάντηση όμως αυτή δεν θα τη φέρει μόνο ενώπιον ενωπίω με τον φόβο της για τον θάνατο όπως πίστευε, αλλά φέρνει στο προσκήνιο και άλλα ανεπίλυτα θέματα.
Οι δυο πρωταγωνιστές (Ευαγγελία Ανδρεαδάκη, Γιάννης Κοκιασμένος) μας δίνουν καταπληκτικές ερμηνείες χωρίς αμετροεπείς εξάρσεις, παρόλο που αντιμάχονται ακανθώδη ζητήματα της ανθρώπινης ύπαρξης. Η ερμηνεία της Ανδρεαδάκη τής χάρισε τρεις φορές το βραβείο Α΄ Γυναικείου Ρόλου στα βραβεία Ίρις, τα δικά μας Όσκαρ δηλαδή, από το Los Angeles Greek Film Festival (LAGFF) και το Athens Outview Film Festival, ενώ ο Ηλίας Δημητρίου βρέθηκε υποψήφιος ως παραγωγός για το βραβείο καλύτερης ταινίας, αλλά και ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος.
Αερολίν, 2023, 19΄
Διαθέσιμο έως Παρ. 31.05
Υπερφορτωμένο backpack, από τις θήκες του οποίου ξεχειλίζουν παγούρια, στρώματα γιόγκα και ρούχα για μια από τις 32 δουλειές – δραστηριότητες που πρέπει να βγουν μέσα στη μέρα. Ταυτιστήκατε; Οχι ακόμη;
Λίγα λόγια λοιπόν ακόμη. Η Σάντυ είναι 30, απόφοιτος δραματικής σχολής, έχει άσθμα και το βράδυ έχει παράσταση. Μέχρι τότε έχει να διδάξει γιόγκα, να δουλέψει ως κλόουν και να πάει και σε μια οντισιόν. Σε αυτή την εξίσωση προσπαθεί να βρει και λίγο χώρο για τον Σπύρο, το αγόρι της.
Δοξολογώ τον Θεό που τα τελευταία χρόνια ταινίες που συμμετέχουν στο Φεστιβάλ Μικρού Μήκους Δράμας προβάλλονται διαδικτυακά για ορισμένα 24ωρα και έτσι δίνεται η δυνατότητα σε εμάς που δεν έχουμε την ευκαιρία να φτάσουμε Δράμα κάθε αρχές φθινοπώρου να πάρουμε μια γενναία γεύση από αυτό.
Μια από τις ευτυχείς ανακαλύψεις –πέραν της ξεχωριστής Αρκουδότρυπας των Κρυσιάννας Παπαδάκη και Στέργιου Ντινόπουλου, βραβευμένης με Χρυσό Διόνυσο– ήταν και το Αερολίν του Αλέξη Κουκιά-Παντελή.
Ο Κουκιάς-Παντελής έφυγε από τη Δράμα αποσπώντας το βραβείο του Αργυρού Αλέξανδρου (καλύτερη σκηνοθεσία), από κοινού με το Μιχάλη Μαθιουδάκη το βραβείο καλύτερου σεναρίου, καθώς και το βραβείο της Ένωσης Ελλήνων Κινηματογραφιστών.
Βέβαια, το Αερολίν δεν θα ήταν αυτό που είναι χωρίς τη Δήμητρα Βλαγκοπούλου, η οποία απέσπασε διθυραμβικές κριτικές και ως –σπαρακτική αλλά όχι μελοδραματική– Νίνα στον Γλάρο του Τσέχωφ μέσω της ξεχωριστής προσέγγισης του Δημήτρη Καραντζά. Ωστόσο ακόμη δεν την έχω δει να υποδύεται με ακαταμάχητο τρόπο –όπως μου έχουν μεταφέρει– την ανιματέρ σε ένα all-inclusive νησιωτικό θέρετρο. Μπαίνει στη watchlist κι αυτό.
Όχι Αύριο (Not Tomorrow), 2022, 19΄
Διαθέσιμο έως Σαβ. 27.04
Μέσα σε μόλις 19 λεπτά η Αμέρισσα Mπάστα σε σενάριο και σκηνοθεσία κατορθώνει να δημιουργήσει ατμόσφαιρα τοποθετώντας μας να ακολουθούμε στις γειτονιές του Κερατσινίου για μια μέρα τον Μιχάλη, ένα νεαρό δυσανάλογα επιφορτισμένο –για το παρουσιαστικό και τα χρόνια του– με βάρη και υποχρεώσεις· το ίδιο βράδυ γνωρίζει μια κοπέλα. Μόνο το επόμενο πρωί καταλαβαίνουμε για ποιο λόγο ευχόταν να μην είχε έρθει ποτέ αυτό το αύριο. Η Μπάστα, πέραν των υποβλητικών πλάνων εξαιρετικής ομορφιάς του Γιώργου Βαλσαμή, επιτυχημένου διευθυντή φωτογραφίας των ταινιών και της σειράς του Βασίλη Κεκάτου, έχει στη φαρέτρα της και το υπερόπλο της ερμηνείας των κορυφαίων της παλαιάς και νέας φρουράς: του Νικολάκη Ζεγκίνογλου, της Μαρίσσας Τριανταφυλλίδου, του Γιάννη Τσορτέκη, του Κωνσταντίνου Σειραδάκη, του Σταύρου Τσουμάνη και της Ναταλίας Σουίφτ.
Διόλου τυχαίο ότι ο κατάλογος των βραβείων είναι ατελείωτος. Ξεδιαλέγουμε εντελώς ενδεικτικά το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας από την Ομοσπονδία Κινηματογραφικών Λεσχών Ελλάδας στο Φεστιβάλ Μικρού Μήκους Δράμας 2022, το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας και το Βραβείο Κοινού στο 34ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Τεργέστης 2023, την Ειδική Μνεία από την Ένωση Ελλήνων Κινηματογραφιστών στο Aigio International Short Film Festival «Theodoros Angelopoulos» 2023, ενώ η ταινία έχει ταξιδέψει και έχει αποσπάσει βραβεία και διακρίσεις σε Αλεξάνδρεια, Σαν Φρανσίσκο, Λος Άντζελες, Βερολίνο, Τάμπερε.
