Η Παρασκευή Ανεβλαβή γεννήθηκε, στην Αθήνα και μεγάλωσε στη Νάξο. Στα δεκαεπτά της, άρχισε να ασχολείται με το θέατρο, ως μέλος σε ερασιτεχνικές ομάδες στην Νάξο και στα δεκαοκτώ της έφυγε για σπουδές στην Αθήνα. Τελείωσε τη σχολή της, στο τμήμα της Εσωτερικής Αρχιτεκτονικής διακόσμησης, αλλά συνέχισε να ασχολείται ταυτόχρονα και με το θέατρο με μεγαλύτερο πάθος. Επιστρέφοντας στο νησί, άρχισε να εργάζεται στο αντικείμενό της, βάζοντας πιο δυναμικά στη ζωή της θέατρο αλλά και τη συγγραφή, που «εξελίχθηκε» στη σεναριογραφία.
Ταυτόχρονα με τα μαθήματα υποκριτικής και μουσικής, ξεκίνησε να φοιτά (διαδικτυακά) στη πυροδοτική σχολή θεατρική γραφής του θεάτρου πορεία. Σιγά-σιγά, πήραν ζωή τα πρώτα της σενάρια.
Η συγγραφή ποίησης και λογοτεχνικών κειμένων μπήκε ως ένας διαφορετικός τρόπος έκφρασης, απ’ τα θεατρικά κείμενα, στη ζωή της, κάπως πιο ρομαντικός, όπως τον χαρακτηρίζει η ίδια.
Η Παρασκευή Ανεβλαβή μέσα από τα δικά της λόγια!
Πώς ξεκίνησε η «περίπετειά» σου με το αντικείμενο σου;
Με τη γραφή ήρθα σε επαφή πρώτη φορά στα δεκαπέντε μου, ως ανάγκη για να εκφράσω τα συναισθήματά μου έτσι ακριβώς όπως τα είχα μέσα μου. Μετά από λίγο καιρό, πήρα όλα αυτά τα συναισθήματα και τα έβαλα μέσα σε ένα μυθιστόρημα, φυτεύοντας τα στις καρδίες των ηρώων μου. Τώρα, όσον αναφορά τη γραφή διαλογικών κειμένων, θεατρικών έργων και σεναρίων μπήκε αρκετά περίεργα και απότομα. Για την ακρίβεια μετά από παρότρυνση μιας πολύ καλής μου φίλης, επίσης θεατρικής συγγραφέας.
Αθήνα – Βερολίνο – Τόκυο – Νέα Υόρκη: Πού πιστεύεις θα είχες μεγαλύτερη ελευθερία να κάνεις αυτό που αγαπάς;
Υπάρχουν κάποιοι στοίχοι της Λίνας Νικολακοπούλου που λένε: «Εδώ, αν στη ζωή σου εδώ χάλασες, τη χάλασες σε ολόκληρη τη γη» και αυτό το πιστεύω απ’ τα βάθη της ψυχής μου. Αν είσαι εσύ καλά, με τον εαυτό σου πρώτα, όπου κι αν είσαι μπορείς να ζήσειςι όμορφα και να δημιουργήσεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Ποιος σου έχει δώσει τη μεγαλύτερη βοήθεια και ποιος ή τι ήταν το μεγαλύτερο εμπόδιο που βρήκες στο δρόμο σου;
Θα ξεκινήσω με τα εμπόδια. Και αυτά μου τα έχει βάλει στο δρόμο μου κυρίως ο εαυτός μου. Αλλά ακόμα και το χειρότερο φόβο μου προσπαθώ, και έχω καταφέρει σε μεγάλο βαθμό, να το κάνω δύναμη στα χέρια μου και δημιουργία.
Τώρα για τη βοήθεια… Απ’ την οικογένεια μου, εννοώ τον αδελφό και τους γονείς μου, αλλά και από 2-3 καλούς φίλους που έχουν σταθεί πλάι μου στα δύσκολα και στα εύκολα. Σε κάθε φάση της ζωής μου, απ’ τη στιγμή που μπήκαν σε αυτή.
Λες πιο εύκολα: Συγγνώμη ή «άντε παράτα μας»;
Λέω πιο εύκολα «συγνώμη» αν νιώσω ότι πρέπει να το πω. Όσο για το «άντε παράτα μας»… Δε το λέω καθόλου εύκολα αλλά νομίζω ότι φαίνεται στην έκφραση του προσώπου μου.
Ο έρωτας στα χρόνια των σόσιαλ μίντια – Πώς σχολιάζεις την νέα συνθήκη;
Ο έρωτας είναι έρωτας. Σε όλες τις εποχές, σε όλες τις ηλικίες. Το συναίσθημα αυτό είναι καθαρό, ευάλωτο, χρωματιστό και λαμπερό. Ίσως στα χρόνια μας είναι πιο… εύκολος να ακουστεί, παίρνοντας ένα τηλέφωνο ή στέλνοντας ένα μήνυμα. Ακόμα και με τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης. Το θέμα δεν είναι πως θα το πεις, αλλά να το πεις. Να βγει αυτό το συναίσθημα από μέσα μου και να πλημυρίσει τον κόσμο. Να γεμίσει τους δρόμους με χαμόγελα, λουλούδια, μουσικές και τραγούδια.
Τι βλέπεις στην τηλεόραση;
Δε βλέπω τηλεόραση. Θέλω αυτό που μου αρέσει να δω, να το δω μετά μόνη μου. Ήσυχα και σχεδόν ευλαβικά. Θέλω να μπορώ να κάνω παύση και να γυρίζω πίσω, να βλέπω και να ακούω καθαρά ή να ξανά βλέπω-ακούσω κάτι. Πάντα ψάχνω κάθε λεπτομέρεια στο σενάριο και στις εικόνες μιας σειράς. Εκπομπές και ρεάλιτι δε βλέπω, τα θεωρώ χάσιμο πολύτιμου χρόνου.
Σε σειρές, προτιμώ τις παλιές, όχι πως τώρα δεν υπάρχουν αξιόλογες παραγωγές. Αγαπώ πολύ τη γραφή του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, ίσως γιατί είναι αρκετά ρεαλιστικά τα έργα και οι διάλογοι του. Ίσως γιατί είμαι πιο ρομαντική απ’ όσο πιστεύω και θέλω να δείχνω…
Με τι έχεις κολλήσει κάποια στιγμή στη ζωή σου – ή είσαι κολλημένη τώρα;
Λατρεύω την τελειότητα. Ίσως αυτό είναι το μεγαλύτερο κόλλημά μου. Ξέρω ότι δεν υπάρχει, αλλά πάντα παλεύω και θα συνεχίσω να παλεύω για να φτάσω όσο πιο κοντά της γίνεται. Αυτή την περίοδο έχω κολλήσει με τα μπεζ νύχια, τα αμέτρητα φρούτα και τα τραγούδια του αξέχαστου Elvis Presley.
Αν είχες ένα ξόρκι που μπορούσε να αλλάζει τα πάντα, τι θα άλλαζες στην Αθήνα;
Θα ήθελα να ανέβω σε ένα λόφο, να βλέπω όλη την Αθήνα «πιάτο» να σηκώσω το αριστερό μου χέρι, να ανοίξω την παλάμη μου απαλά, που θα κρύβω μέσα μια διάφανη σκόνη, και να φυσήξω δυνατά για να καλύψει κάθε γωνία της. Και αυτή η σκόνη θα την ονομάσω… «ευτυχία»!
Ποιο από τα σόσιαλ μίντια χρησιμοποιείς πιο πολύ και γιατί;
Σίγουρα τα σόσιαλ όπου μιλάω με τους αγαπημένους μου ανθρώπους. Η καθημερινή επαφή με ανθρώπους που ξέρω ότι θα τους δώσου και θα πάρω πίσω θετικά συναισθήματα, για μένα, είναι σχεδόν απαραίτητη. Σα νερό. Μετά θα έρθει το Sporify γιατί από εκεί μπορώ να ακούω μουσική, που είναι επίσης κάτι πάρα πολύ σημαντικό στην καθημερινή μου ζωή, αλλά και τα (ανατριχιαστικά) podcast από αληθινά εγκλήματα απ’ όπου παίρνω και ιδέες για τα έργα μου.
Ποιες πέντε λέξεις σε περιέχουν και σε περιγράφουν καλύτερα;
- Δημιουργία. Ναι, είναι αυτό που με καθορίζει.
- Ενσυναίσθηση…
- Άγχος. Στο 110% μου.
- Αυθορμητισμός
- Τελειομανία
